غزل

ڏکن    جي    رات   ڪاري   آ
وري      ٿي      بيقراري      آ

ملندي    موت   کان    پو   جا
حياتي    سا    ته    ساري    آ

ملڻ   مون  سان  پرين  ايندو
اڃا      ڀي       انتظاري      آ

اڌورو    آن     سوا     تنهنجي
حياتي      چؤ     دواري      آ

جڏهن کان تون  وئين  وڇڙي
غمن   جي    ساڻ    ياري    آ

سڪل    سنڌو    ڏٺو    سارو
ڇڙو    اڏري    ته     واري    آ

ڏٺي   ”زخمي“  حياتي   مون
بنا       منزل       سواري     آ

ضمير احمد



طرحي غزل

رهي   ڌار  ڇو   ٿا  رُوئاريو   اسان  کي
اچي   هاڻِ   ٿورو    کلايو    اسان   کي

رهي   زندگي   هي   سدائين   ڏکن   ۾
غمن  موت  سان  ڄڻ  ملايو  اسان کي

نه موسم  وڻي  ڪا  نه  ڪو  هي زمانو
”اوهان   يار   ڏاڍو  ڏکايو   اسان   کي“

اڙي   يار   قاصد    کڻي   اچ    تہَ  نياپو
الاهي   پرين    ڇو   ڀلايو    اسان   کي

وفا  جي  اسان  جي  وفا  ڪا  نه  آهي
وفا   پو   آ   ڪهڙي   ٻڌايو   اسان   کي

وئي    زندگي    آزمائش      ۾     گذري
اڃا    ڀي     پيا    آزمايو     اسان    کي

وري      ڳوٺ     آ     ياد      آيو    اباڻو
عزيزن   جٿان  هو   ڌڪاريو  اسان  کي

رقيبن  تہِ  ڏيان مان  پرين  ڏوه  ڪهڙو
قريبن   ته    آهي   آزاريو    اسان   کي

ور     يار  روئي   لکيو  مون   غزل   هي
کلندي   آ   ”زخمي“   ٻڌايو   اسان   کي۔

ضمير احمد