طرحي غزل

ڀلي    آزمائي    پرين     ڏس     وٺڻ    ۾
ختم    پيار   ٿيندو    نه   آهي    ڏيڻ   ۾

لڳي   بار   هي   ڄڻ  ته   مونکي   حياتي
مزو    ڪين    آيو    سوا    تو    رهڻ    ۾

نچڻ  چنڊ   آهي   لڳو  اڄ   خوشي   مان
”مزو  ئي   مزو  آ   اوهان   جي   ملڻ   ۾“

خوشي جي خوشي يار ڪهڙي ڪيان مان
لڪل   درد   آهن   خوشي   جي   کلڻ   ۾

چؤن  ڀي  ته  آخر  چؤن  يار   ڪنهن  کي
چري  دل   به   ناهي   رهي  اڄ   چوڻ  ۾

دلاسا   اسان  کي   پرين   ڏي   نه   ڪوڙا
تماشو    اسان    جو    ٿيو    آ   روئڻ    ۾

جلايون   پيا    پاڻ     کي     ڇو     اجايو
مليو  ڀي  ته  ڇا   بغض   سيني   رکڻ   ۾

اسان    ڀي    ته   آدم   جي   اولاد  آهيون
ڪيو   فرق   آهي   اوهان   ڇو   ڏسڻ   ۾

اوهان   جا   اکر    لفظ    ٿيندي   ڏٺاسين
ٿيا    لفظ   ڪوڙا     اسان    جا    لکڻ   ۾

لڳو   اجنبي   ديس    سارو    آ    ”زخمي“
سڃاتو  ويم   ڪين   ڪنهن  کان   ملڻ  ۾

ضمير احمد


غزل

زندگي  توکان   رٺل   آهيون  اسان
درد  سان  هاڻي  ستل آهيون اسان

عمر  ساري  گڏ   گذاري  ساڻ   جن
هاڻِ  تن  جا اڻ  ڏٺل  آهيون  اسان

بس  رڳو   ٿيڻو   هيو  ڪو  حادثو
پر ازل کان  ئي ڪٺل  آهيون اسان

ساڻ دردن  پاڻ  ساڙي  مون ڇڏيو
باه  وانگر  ڄڻ  متل  آهيون  اسان

ڪيئن زخمي پاڻ کي  ڏس ٺاهجي
هر طرح سان ئي ڊٺل آهيون اسان

ضمير احمد