غزل

اسان  جي  ته  تو  ساڻ  ديوانگي  آ
تڏهن نانء تنهنجي  ڪئي  زندگي آ

اجايو  سجائين   پيو   پاڻ  کي  تون
ڀلي   يار   سينگار   کان   سادگي   آ

ويو  پڪَّ  تنهنجو  گزر   ٿي  هتان  آ
گلن   ۾    آئي   اڄ   نظر    تازگي   آ

اچي  پاڻ مون  کي چوي  يار کلندي
ختم   هاڻِ   توسان  به  ناراضگي  آ

وڃي  ذات  انسان  سان ڪر  ڀلائي
اها  بس  خدا  جي  وڏي   بندگي  آ

ملن  روز  ٿا  لاش ڪپيل  گهٽين  ۾
وڌي  هر  طرف  بس وئي  گندگي آ

لکي ڇڏ غزل تون به ڪو يار زخمي
ڀلي  شاعري  ۾  نه  ڪا  پختگي  آ

ضمير احمد