غزل

موت  توکي  ڪنهن  نه  ماريو  او  ڪنا
هانء هر ڪنهن  جو تو  ڏاريو  او  ڪنا

تو اجاڙي هن ڇڏيون جهوليون گهڻيون
رحم   توکي    ڪو   نه   آيو   او   ڪنا

لاش  پنهنجي  لال  جو  سامهون  ڏسي
ماءُ    دانهُن    ۾    پڪاريو    او    ڪنا

ڌار   پيارن    کان   ڪري    پيارا   وئين
ڪو نه ڪنهن کي تون آن پيارو او ڪنا

روح  جو   ڪيڏو   جسم  سان   پيار  آ
روح   کي   ڀي   تو    رُئاريو   او   ڪنا

ٿيو  وڃڻ  تنهنجو   جٿي  ڀي   آ  تڏهن
گهر    اٿي   سارو    اجاڙيو    او    ڪنا

هر   دفعي   ”زخمي“   آ   قرباني   ڏئي
زندگي    توکي    سنواريو    او     ڪنا

ضمير احمد

غزل

زندگي  ۾   يار   ٻيهر  جي  ملون  ها  تون  ۽  مان
هڪ ٻئي کان پو جدا هرگز نه ٿيون ها تون ۽ مان

وقت   آخر    ڇو    ڏنو   ايڏو    وڇوڙو    جيئري
ڪاش ٿورو وقت گڏجي جي هلون ها تون ۽ مان

خواب  جيڪي  مون ڏٺا  رهجي  اڌورا  سي  ويا
ننڊ  ۾  ئي عمر  ساري  بس  هجون ها  تون ۽ مان

موت کان  مهلت وٺي پيارا  خوشين  جي ديس ۾
روشني ۽ چنڊ جيان بس گڏ  رهون  ها تون ۽ مان

ساٿ ”زخمي“  سان نڀائين  ها پرين  جي هر قدم
ديس دردن جو هميشه لئہ  ڇڏيون ها تون ۽ مان

ضمير احمد