غزل

پل پل  جنهن کي  مون هو  ساريو
ساه   کان  به   وڌ  سو   هو  پيارو

غيرن    تي    ڏيان    ڏوه    ڪهڙو
مون   کي   آهي    پنهنجن   ماريو

جيئري  قدر   ڪو   نه   ڪيو   وي
لڙڪ    مرڻ   کان   پو    ٿا   هاريو

ڀتر   جيان     بس    ڀري   وياسين
الظامِ        دغا        اندر       ڳاريو

يقين   ڪنهن   تي    ڪرڻو    ناهي
دشمن    لڳي    ٿو    ديس     سارو

ائين    ملڪ    هلائڻ     کان     ڀلو
حڪمران   سڀ   ٻڪريون   چاريو

چون   ٿا   مون   کي    شاعر   وڏو
ڪيڏي    ڪن    پَيا    ٽوڪ    يارو

خوشامد ڪنهن جي ڇو ڪيان مان
مون   کي   ته    ڏاتِ   خدا   نوازيو

سڌي   راه   جي    خاطر   ”زخمي“
خدا   کي   ڇو   نه    پَيا   پڪاريو۔

ضمير احمد