غزل

پاڻ  پنهنجون جن  مٽايون حالتون
اڄ به دنيا ٿي پڙهي  سي صورتون

تون به آدم مان به آدم  خاڪ هون
ڇو ڪيو ٿا پو  اسان  کان  نفرتون

عشق توسان  آ جڏهن کان  يار ٿيو
ٿي  ويون  ٻارن جيان  هن عادتون

هو ملڻ  مونسان  هلي  ايندو  وري
ٿي دفن دل ۾ ويون سڀ حسرتون

حال   هيڻا   سور   ٻيڻا    ٿي   ويا
پڙهِيون   دردن   اسان   تي  آيتون

ڪر ختم زخمي انا کي دل منجهان
عارضي هِن  زندگي جون  شهرتون

ضمير احمد