Urdu poetry

غزل موت  توکي  ڪنهن  نه  ماريو  او  ڪنا هانء هر ڪنهن  جو تو  ڏاريو  او  ڪنا تو اجاڙي هن ڇڏيون جهوليون گهڻيون رحم   توکي    ڪو   نه   آيو   او   ڪنا لاش  پنهنجي  لال  جو  سامهون  ڏسي ماءُ    دانهُن    ۾    پڪاريو    او    ڪنا ڌار   پيارن    کان   ڪري    پيارا   وئين ڪو نه ڪنهن کي تون آن پيارو او ڪنا روح  جو   ڪيڏو   جسم  سان   پيار  آ روح   کي   ڀي   تو    رُئاريو   او   ڪنا ٿيو  وڃڻ  تنهنجو   جٿي  ڀي   آ  تڏهن گهر    اٿي   سارو    اجاڙيو    او    ڪنا هر   دفعي   ”زخمي“   آ   قرباني   ڏئي زندگي...

طرحي غزل ڀلي    آزمائي    پرين     ڏس     وٺڻ    ۾ ختم    پيار   ٿيندو    نه   آهي    ڏيڻ   ۾ لڳي   بار   هي   ڄڻ  ته   مونکي   حياتي مزو    ڪين    آيو    سوا    تو    رهڻ    ۾ نچڻ  چنڊ   آهي   لڳو  اڄ   خوشي   مان ”مزو  ئي   مزو  آ   اوهان   جي   ملڻ   ۾“ خوشي جي خوشي يار ڪهڙي ڪيان مان لڪل   درد   آهن   خوشي   جي   کلڻ   ۾ چؤن  ڀي  ته  آخر  چؤن  يار   ڪنهن  کي چري  دل   به   ناهي   رهي  اڄ   چوڻ  ۾ دلاسا   اسان  کي   پرين   ڏي   نه...

غزل اسان  جي  ته  تو  ساڻ  ديوانگي  آ تڏهن نانء تنهنجي  ڪئي  زندگي آ اجايو  سجائين   پيو   پاڻ  کي  تون ڀلي   يار   سينگار   کان   سادگي   آ ويو  پڪَّ  تنهنجو  گزر   ٿي  هتان  آ گلن   ۾    آئي   اڄ   نظر    تازگي   آ اچي  پاڻ مون  کي چوي  يار کلندي ختم   هاڻِ   توسان  به  ناراضگي  آ وڃي  ذات  انسان  سان ڪر  ڀلائي اها  بس  خدا  جي  وڏي   بندگي  آ ملن  روز  ٿا  لاش ڪپيل  گهٽين  ۾ وڌي  هر  طرف  بس وئي  گندگي آ لکي ڇڏ غزل تون به ڪو يار زخمي ڀلي  شاعري  ۾  نه  ڪا  پختگي  آ ضمير احمد

غزل کسی کا  بھی  دل  نہ دکھا  کہ  خدا  دیکھ  رہا  ہے کچھ نہیں ہے  اسی سے چھپا کہ  خدا دیکھ  رہا ہے کھالی  ھاتھ   آیا   تھا   کھالی   ھاتھ   جاٸیگا   تو خود کو  اتنا  معتبر  نہ  بنا  کہ   خدا  دیکھ  رہا  ہے حوا   کی   بیٹی   بنی   ہے   آج   تیرے  لیے  کھلونا اپنے  ہی خون  کو کھلونا نہ بنا کہ خدا دیکھ رہا ہے جب کچھ  نہ تھا تو مفلسی جب سب ملا تو ظلمت آدم کے بیٹے آدم ذات کو نہ ستا کہ خدا دیکھ رہا ہے زندگی گزار  مت  زندگی میں سیکھ  لے تھوڑا جینا بھلاٸی  کر تیرا بھی ھوگا بھلا کہ خدا دیکھ رہا ہے نفرت  کی زنجیریں توڑ  کہ محبت ہے  تیری فطرت نفرت کی  آگ میں خود نہ جلا کہ خدا دیکھ رہا ہے اشرف المخلوقات  خدا  نے  کیا  ہے   تیرا  رتبہ  بلند رتبہ دیکھ...

غزل پل پل  جنهن کي  مون هو  ساريو ساه   کان  به   وڌ  سو   هو  پيارو غيرن    تي    ڏيان    ڏوه    ڪهڙو مون   کي   آهي    پنهنجن   ماريو جيئري  قدر   ڪو   نه   ڪيو   وي لڙڪ    مرڻ   کان   پو    ٿا   هاريو ڀتر   جيان     بس    ڀري   وياسين الظامِ        دغا        اندر       ڳاريو يقين   ڪنهن   تي    ڪرڻو    ناهي دشمن    لڳي    ٿو    ديس     سارو ائين    ملڪ    هلائڻ     کان     ڀلو حڪمران   سڀ   ٻڪريون   چاريو چون   ٿا   مون   کي    ...

غزل زندگي  ۾   يار   ٻيهر  جي  ملون  ها  تون  ۽  مان هڪ ٻئي کان پو جدا هرگز نه ٿيون ها تون ۽ مان وقت   آخر    ڇو    ڏنو   ايڏو    وڇوڙو    جيئري ڪاش ٿورو وقت گڏجي جي هلون ها تون ۽ مان خواب  جيڪي  مون ڏٺا  رهجي  اڌورا  سي  ويا ننڊ  ۾  ئي عمر  ساري  بس  هجون ها  تون ۽ مان موت کان  مهلت وٺي پيارا  خوشين  جي ديس ۾ روشني ۽ چنڊ جيان بس گڏ  رهون  ها تون ۽ مان ساٿ ”زخمي“  سان نڀائين  ها پرين  جي هر قدم ديس دردن جو هميشه لئہ  ڇڏيون ها تون ۽ مان ضمير احمد

غزل موت  توکي  ڪنهن  نه  ماريو  او  ڪنا هانء هر ڪنهن  جو تو  ڏاريو  او  ڪنا تو اجاڙي هن ڇڏيون جهوليون گهڻيون رحم   توکي    ڪو   نه   آيو   او   ڪنا لاش  پنهنجي  لال  جو  سامهون  ڏسي ماءُ    دانهُن    ۾    پڪاريو    او    ڪنا ڌار   پيارن    کان   ڪري    پيارا   وئين ڪو نه ڪنهن کي تون آن پيارو او ڪنا روح  جو   ڪيڏو   جسم  سان   پيار  آ روح   کي   ڀي   تو    رُئاريو   او   ڪنا ٿيو  وڃڻ  تنهنجو   جٿي  ڀي   آ  تڏهن گهر    اٿي   سارو    اجاڙيو    او    ڪنا هر   دفعي   ”زخمي“   آ   قرباني   ڏئي زندگي...